ضد یخ:

در قرن گذشته در ساخت انواع ضدیخ، متانول بدست آمده از تقطیر چوب بالاترین استفاده را داشته است. در آن زمان الکل اتیلیک، گلیسیرین، کلرور کلسیم، آب نمک، آب شکر و مخلوط آب عسل مایعاتی بودند که معمولاً به عنوان خنک کننده از آنها استفاده میگردید. همچنین در آن دوران نفت و روغن های نفتی که با آب مخلوط نمی شدند نیز به عنوان مایع خنک کننده استفاده میگردید.
در میان دهه های بیست تا سی میلادی و با پیشرفت علم و صنعت خودروسازی در جهان، نیاز به مایعات خنک کننده موتور بسیار افزایش پیدا نمود. در آن سال ها یکی از موادی که برای خنک نمودن موتور از آن استفاده میگردید، الکل اتیلیک بود که این ماده به دلیل ارزان قیمت بودن و همچنین تولید مناسب، از استقبال خوبی برخوردار شده بود.
در میانه دهه ۲۰ میلادی برای نخستین بار مصرف اتیلن گلیکول به عنوان ماده خنک کننده موتور رواج پیدا نمود. در ابتدا مصرف اتیلن گلیکول کم بود و استقبال چندانی از این ماده خنک کننده نشد اما با گذشت زمان و با آگاهی بیشتر مردم نسبت به مزایای اتیلن گلیکول، مصرف آن افزایش پیدا نمود تا حدی که در حال حاضر بیشترین مصرف اتیلن گلیکول به منظور تولید سیال خنک کننده موتور است.
کاربرد ضد یخ:
معمولاً در بیشتر سیستم های خنک کننده خودروهای سواری و سنگین یک سیال وجود دارد که با گردش در اطراف موتور، بخش زیادی از گرمای ایجاد شده را جذب و به بیرون از موتور هدایت میکند. ساده ترین، ارزان ترین و در دسترس ترین سیال شناخته شده در جهان آب است.
استفاده از آب به دلایلی همچون محدودیت استفاده در دماهای خاص (معمولاً بین ۵ تا ۶٠ درجه سانتی گراد ) و تولید زنگ زدگی در قطعات فلزی این سیال به تنهایی نمیتواند نیاز سیستم را پاسخ دهد و باید با روش های گوناگون نقاط ضعف آن را جبران نمود.
برای رفع مشکلات استفاده از آب جهت خنک نمودن خودروهای سواری و سنگین از نوعی ترکیبات شیمیایی که با نام های (ضدیخ ، ضد جوش ، ضدزنگ) شهرت یافته اند میتوان بهبود چشمگیری در خنک کننده ها بوجود آورد.